W roku 2000 ukończyłem Wrocławskie Państwowe Liceum Muzyczne im Karola Szymanowskiego w klasie fortepianu uzyskując dyplom zawodowy ‘Muzyk instrumentalista – specjalność instrumenty klawiszowe’. W tym okresie zostawałem laureatem nagród na międzynarodowych konkursach pianistycznych w Polsce i za granicą.

Jako student na wydziale Edukacji Muzycznej Akademii Muzycznej we Wrocławiu i później muzyk sesyjny w Warszawie brałem udział w licznych projektach muzycznych, komponując, aranżując oraz wykonując utwory szeroko rozumianej muzyki popularnej. Brałem też udział w nagraniach studyjnych płyt, radiowych spotów reklamowych, jak i nagraniach telewizyjnych w TVP oraz telewizji muzycznej VIVA. Pomimo przemierzania bardzo różnych, także poza-muzycznych, terytoriów w drodze poznawania samego siebie i otaczającej nas rzeczywistości, nawigując w rejonach muzyki klasycznej, rozrywkowej, ale też świata fotografii, teatru, sztuki, aż do przestrzeni nauki i szkolnictwa wyższego, muzyka zawsze była i pozostaje moim najbliższym towarzyszem. Poprzez autorskie wykłady koncertowe (concert-lectures) na King’s College London angażujące muzykę J.S. Bacha ku eksperymentalnej dialektyce odkrywającej paralelę polifonii i naukowego dialogu interdyscyplinarnego czy minimalistyczne kompozycje fortepianowe komponowane dla spektakli teatralnych w Londynie, moja droga od około pięciu lat koncentruje się na pedagogice – dzieleniu się odkrytym i zarazem wspólnym odkrywaniu.

W dobie ogromnego, krępującego twórczość nacisku na zbytnią racjonalizację tego co robimy, włączając w to, to czego się uczymy lub mamy nauczyć, Szkoła Muzyki Nowoczesnej oferuje według mnie pewną przestrzeń. Przestrzeń, w której nie tylko można uczyć się muzyki – obcować z muzyką i twórczością – ale czegoś więcej; rzeczy które są na wstępie nieokreślone, które wiążą się z muzyką, z produkcją, ze sceną, ale też z życiem (z naszą codziennością) i nota bene bardzo wymagająco wyglądającą przyszłością. Znaczącą częścią wartości SMN w moim osobistym odczuciu jest swoista prawdziwość tego miejsca. Prawdziwość, która jest odczuwalna już w korytarzu stawiając pierwsze kroki w tym unikalnym miejscu – tej unikalnej pod wieloma względami szkole. Prawdziwość polegająca przede wszystkim na dzieleniu się pasją; pasją do muzyki, produkcji, tworzenia. Tu też granice rejestru nabywania wiedzy w którym SMN operuje wydają się tak naprawdę nieograniczone. Jest to nie tylko swego rodzaju luksusem w kontekście nauki i edukacji, ale czymś realnie niezbędnym w dzisiejszych czasach. Ja sam, stricte wydzielonych linii ograniczających rejestr, w którym nabywanie wiedzy czy ‘poznanie’ zachodzi (lub zajść może) w Szkole Muzyki Nowoczesnej z mojej perspektywy nie widzę. I to chyba najlepiej obrazuje podejście do mojej roli w SMN, gdzie nauka gry na fortepianie i instrumentach klawiszowych nie ogranicza się do precyzyjnego, efektywnego czy efektownego stukania po klawiszach, ani nawet do samej muzyki per se.